Als vakantie ook een zorgtaak wordt, is de rek eruit

Haar vakantie had een droom moeten zijn: drie weken met het gezin met de camper door Scandinavië, vrijheid, natuur, samen herinneringen maken.

Maar het liep anders.

“Het begon al op dag één: regen, ruziënde kinderen, de camping vol. Elke dag moesten we opnieuw plannen maken. Wat gaan we doen? Waar slapen we vannacht? Wat eten we? Het voelde alsof ik op de werkvloer stond, maar dan zonder collega’s.”

Ze glimlacht als ze het vertelt, maar het raakte haar diep.
“Ik wilde vakantie, echt vakantie. Even níet zorgen, maar ik deed weer wat ik altijd doe: alles draaiende houden.”

Wanneer ‘even eruit’ niet werkt

Fatima is typisch iemand die op haar plek zit. Ze doet betekenisvol werk, haar team respecteert haar, ze maakt verschil. Toch kwam ze uitgeput terug van vakantie,

hoe kan dat?

Fatima’s drijfverenprofiel laat een duidelijke voorkeur zien. Ze krijgt energie van harmonie, structuur en menselijk contact maar alléén als daar voldoende rust en balans tegenover staan.

En die balans ontbreekt, niet alleen op vakantie, maar ook op het werk.

Klem tussen team en management

In de zorg is het ziekteverzuim structureel hoog. Teamleiders zoals Fatima staan continu onder druk, van bovenaf moeten er resultaten en bezetting zijn, van onderaf is er behoefte aan steun, begrip en stabiliteit. De rek is er al een tijd uit.

Het whitepaper Burn-out is(g)een keuze laat zien dat deze rol – tussen hamer en aambeeld – een van de meest risicovolle posities is in organisaties. Niet door gebrek aan inzet, maar door gebrek aan herstel.

En herstel begint bij inzicht.

Fatima had op vakantie geen ruimte om haar verzorgende rol los te laten. Ze was nog steeds de regelaar, de verzorger, de stabiele factor, alleen nu zonder badge of rooster.

Dat is geen onwil. Dat is een patroon, en patronen vragen om bewustzijn.

Wanneer zorgzaam zijn ten koste gaat van jezelf

“Als ik eerlijk ben,” zegt Fatima,“dan weet ik al langer dat ik op m’n tandvlees loop. Maar zolang het team doordraait en ik geen zeur wil zijn, ga ik maar door.”

Tot haar lichaam “nee” zegt. Of haar hoofd. Of haar hart.

Gelukkig was haar vakantie ongemakkelijk genoeg om als wake-up call te dienen. Ze meldde zich niet ziek, maar werd wél eerlijk. Tegen zichzelf én haar manager.
“Ik wil blijven. Maar niet zo. Niet als alles op mij neerkomt.”

Samen zijn ze gaan kijken naar taakverdeling, verantwoordelijkheden, en – vooral – naar energiebronnen. Wat geeft haar werkplezier? En wat zuigt haar leeg?

De les?

Vakantie is geen herstelmiddel als je je werkrol blijft doorspelen in een andere context.

Wie altijd voor anderen zorgt, moet ook leren zorgen voor zichzelf. Dat begint met inzicht in wat je drijft. En in wat je dreigt te verliezen als je je grenzen structureel negeert.

‍

Wil je meer lezen over wat het betekent om inzicht te hebben wat je drijft? Lees dan hier verder